Ang tagal kong di nagsulat. Tapos ngayon Taglish (Tagalog-English combined) naman. There’s no best way na makwento ko ‘yung nasa isip ko ngayon but in that way.
Na-realize ko lang kanina habang pinipilit kong kumain ng almusal na napapa-English na pala ako kagabi. Oo, lumabas din ang siguro coño side or pagka-kolehiyala ko kagabi habang humahagulgol sa sakit at confusion na nangyari kagabi lang.
Sa title ko, ‘yan ‘yung naramdaman ko in less than 24 hours. Full swing or full round from being happy to sudden pain and sadness. Well, lamang naman nung saya or happy moments kasi nung Linggo pa ‘yun. Pero kahapon, Monday, from high to bottom ako. Never in my life would have I imagined na ganu’n pala kasakit na natakot ako na baka atakihin ako ng hika or biglang magsugod sa ospital ang 2 sobrang lalapit kong mga kaibigan na halos kapatid ko na. Pero may point na wala na akong pakialam habang nanghihina ka na sa kakapigil umiyak pero sumabog ka na. Pinipigilan ko pa dahil ayaw kong ma-witness ng mga bata at their young age na ang Ninang ‘Ba nila, sa tandang ito e humahagulgol sa garden nila.
Ganu’n pala ‘yung sinasabing “breakdown”. Akala ko OA lang ‘yung sa movies. Para ka pala talagang nauubos na kandila. Mangangatog ang tuhod at sobrang kinokontrol mo na ‘wag mag-pass out. Sobrang gulo na nang isip mo kasi wala ka nang magawa sa mga panahon na ‘yun.
Ok, magulo ba? Sorry. Ganito na lang: siguro naman may pagkakataon na sa buhay n’yo na sobrang saya n’yo na halos gusto mong ilibre ang buong mundo sa nararamdaman mong happiness kahit alam mong either ang babaw naman nu’n reason ng kaligayahan mo sa ibang tao or pwedeng isipin nila na gaga or tanga ka because of that PERO wala kang pakialam. Basta masaya ka. PERIOD. Nung Sunday, ganun ako. Nakakangawit pala sa pisngi ‘yung lagi kang napapangiti? Nagka-facial exercise ako ng hindi inaasahan. ‘Yung happiness nubng Sunday was 2-way. And it has transcended until Monday early evening.
Ayan, the down side kicked in the moment na ang reason na kung bakit ka masaya biglang kumontra. ‘Yung naramdaman mo na naman na “it’s me against the world” na naman ba ito? Na pinaglalaruan na naman ba ako ni Fate at ano ba Lord, nagjo-joke ka na naman ba? Grabe! Ang daming tanong. Ang sakit sa ulo na ‘yung skull mo parang binibiyak ng bread knife lang. Na ‘yung puso mo hindi kumakabog nang mabilis kundi parang it stopped tapos hindi ka makahinga. Pero OA di ko naisip na ikakamatay o mamamatay na ako. Adik pa rin ako kasi despite na ang happiness nung Sunday e nag-turn around yata, inaalala ko pa rin ‘yung field work ko mamaya sa MOA at ‘yung i-email kong JPEGs na submission para bukas.
Mabait nga siguro ako. Gaga at tanga na sa sobrang kabaitan. Pero siguro, kahit isa sa inyo dyan na matiyagang makakabasa nito will nod and will say “oo nga” that there’s one person in your life, reasonably but most likely hindi mo maipaliwanag in words na maiintindihan ng lahat na ipagtatanggol mo, naiintindihan mo at kung pwede lang, kung genie ka lang bibigyan mo ng 3 wishes. Hindi counted ang parents o family members ha? Nasa dugo ‘yun e. Pero isang tao, kahit ano pa s’ya noon, kahit alam mong mga nangyari sa kanya, strangely tanggap mo. Etong tao na ito na nawala, bumalik, nawala na naman da’l magulo man ang utak pero pilit na inaayos ang buhay e bumalik nga tapos mawawala na naman, anong gagawin mo?
It ran in my mind last night those lines we usually say to our friends na perhaps in such situation too.
“He’s not meant for you.”
“Niloloko ka lang n’ya.”
“Baka naman psychiatrist lang tingin n’ya sa’yo.”
“Gago/tarantado/ s’ya para ganyanin ka.”
“You’ll be ok.”
Those words, you wanted to defy it. First time in my life, nung tinanong akong “Ok ka lang ba?” sumagot ako na “Honestly, hindi.”
Sa mga breakdowns kailangan talagang merong kahit isang kaibigan kang sensible na magtutuwid ng pag-iisip mo. Alam naman natin ang gagawin e. Nasasabi at napapayo pa nga natin di ba? Pero iba kapag ikaw na ‘yung nasa situation. Gusto mo lang ibalik ‘yung dati, ‘yung pwede bang gamitin ‘yung remote control ng TV to rewind or mag-undo keys ka para mabura at ma-redo mo.
Full 360 comes in now. After the begging, yes, I begged and felt that was my lowest point in my life me trying to be strong despite alone and independently living and attempting to be a woman with balls, begged. Nawala ang pride-pride. Nagagalit ako hindi sa kanya at uulitin ko ulit sa mga nakakaalam na ‘wag kayong magalit sa kanya kasi may kasalanan din ako. Baka may na-imprint sa akin o akong nag-imprint. Basta, sana understand that du’n ako sumaya. Some felt and even witnessed that. A few hours after my head was somehow thinking straight na and thoughts were collected. After a text and an attempted for a couple more times to call and talk to him after the dropping calls and the fact na alam mong ayaw ka n’yang kausapin kasi alam n’yang umiiyak ka na at di ka papapigil, nagbukas din sya ng phone. He replied from my last text message and without hesitation kahit sabi ng lahat ‘wag kang bibigay, ‘wag kang tatawagan, ‘wag ka muanng makipag-usap, tumawag ako.
Hindi man fully happy ending. Hindi man kami for now. At least he’s not leaving or disappearing again. Parehas lang pala ‘yung mawawala na lang pa parang bula sa mawawala na nagpaalam kapag ayaw mong mawala s’ya sa’yo ulit. Hindi rin n’ya ako natiis na iwan ulit siguro kaya nagbukas s’ya ng phone. Basta ang importante sa amin, lalo sa akin, questions were answers. Blurry lines were cleared. Proven na mali talaga ang mga akala. Bumalik, umikot, full circle.
One has waited for years, won’t you wait for probably a few more days or weeks or years? Ewan ko. Gaga nga siguro talaga ako pero ito ‘yun e. Waiting won’t be of a waste. No doors closed. Dignified pa rin ako. Haba pa nga nang hair ko kasi may mga bagay na lumabas kagabi na nakalimutan ko na at mga salitang even in my dreams never thought I’d be hearing. Sorry, hindi “I love you”… we both have respect on those sacred words lalo na kung hindi handa ‘yung magsasabi or makakarinig.
Lesson ko dito: we are reminded. We have rules, written and unwritten. We know what to do and yet may weight pa rin kung tama ba o mali sa’yo at sa situation. Pero at the end, you’ll decide. Make a choice. Follow the rules. Follow what is said or written pero IKAW pa rin ang makapagsasabi. I took the RISK. Expected the worst (although I was caught off guard) and hoped for the best. It ended not perfect but better. We’re both in a better disposition. Smiling.
May continuation pa ba ito? Meron naman. Sana. Walang anuman na di maayos nang hindi napag-uusapan. Again, expect the worst but still hope for the best.
😉
Me, Myself And Perhaps Others As Well 